نوشتار رسول الله (ص) هنگام وفات، مسأله ای بسیار بزرگتر از روزه و نماز است
بِسْمِ اللهِ الرحمن الرَّحيِم اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدألأٍئݦة وَألْمَهْدیٖینْ وَسَلِم تَسْلٖیٖما با سلام ، قبل از ادامه ی مبحث به سوالی توجه بفرمائید: آیا در هر صورتی نوشته ی بازدارنده از گمراهی باید نوشته می شد؟ در مورد خلیفه ی خدا در زمین یا رسول الله (ص) به خصوص، روشن است که او خیر زیادی به جای گذاشته است که همان جایگاه خلافت خدا در زمینش است. بعد از این که به ملأ اعلی رفت. خلیفه ی الهی، کسی است که راه رسیدن تکلیف به مردم است. حال چگونه نسبت به فردی که جانشین او است، وصیت نمی کند؟ً! علاوه بر این، در این آیه دو لفظ صریح وجود دارد که وصیت هنگام مرگ را واجب می کند: «کتب، حقاً علی» «واجب شد، حقی است بر». پس صحیح نیست که صاحب شریعت از آن روی برگرداند، چون روی برگرداندن از آن، عملی قبیح و نا پسند است؛ چگونه محمد (ص) از وصیت کردن هنگام وفات، روی برمی گرداند، با این که وقت کافی برای نوشتن آن داشت. حتی بعد از این که او را از نوشتن آن باز داشتند. آیا با وجود علی ع ، سلمان، ابوذر، مقداد، عمار، و غیر از آنها، افرادی که نوشتن وصیت را تایید کردن